Yaşadığımızı hissetmek için yıllarca oradan oraya sürüklendik efendim. Bizi dar kapaklı dolapların arasına attılar. Kullanılmış eşyaların, kömürlerin ve farelerin arasına. Yıllar sürdü. İsterdim ki gözleri gözlerimde, saliseler sürse dahi mühim değil.... Tam zihnimin ortasına çaksınlar çiviyi. Çenemin altından çeksinler tetiği. Dayanırdım... Ama onsuzluğa dayanamadım işte.. Ülkeler gezdik efendim. O ülkelerde iyi insanlarla tanıştık, iyi insanların kalplerinde yara olduk, tenlerine dokunduk, dudaklarını öptük. İyi insanlar kırdılar kalbimizi. Onları ardımızda bıraktık. Çöplüğümüzde gömdük. Ben çiçeklerim soldu diye çöle gitmedim efendim. Zira sen beni ondan bu kadar kolay koparım mı sandın ? Ne de olsa satır aralarında bir hayaletti ruhumu yakan efendim.. Ben hücrelerin arasında bir mahkum. O ise anlayandı. Ben yıllardır gökyüzünü görmüyordum sanki. O anlatandı. Renkler vardı efendim. Bordo vardı, mavi vardı, kırmızı vardı. Artık her şey çok karanlık... Söyle , hangi şehre gi
