WALL/1840

    

    Yaşadığımızı hissetmek için yıllarca oradan oraya sürüklendik efendim. Bizi dar kapaklı dolapların arasına attılar. Kullanılmış eşyaların, kömürlerin ve farelerin arasına. Yıllar sürdü. İsterdim ki gözleri gözlerimde, saliseler sürse dahi mühim değil.... Tam zihnimin ortasına çaksınlar çiviyi. Çenemin altından çeksinler tetiği. Dayanırdım... Ama onsuzluğa dayanamadım işte.. Ülkeler gezdik efendim. O ülkelerde iyi insanlarla tanıştık, iyi insanların kalplerinde yara olduk, tenlerine dokunduk, dudaklarını öptük. İyi insanlar kırdılar kalbimizi. Onları ardımızda bıraktık. Çöplüğümüzde gömdük. Ben çiçeklerim soldu diye çöle gitmedim efendim. Zira sen beni ondan bu kadar kolay koparım mı sandın ? Ne de olsa satır aralarında bir hayaletti  ruhumu yakan efendim.. Ben hücrelerin arasında bir mahkum. O ise anlayandı. Ben yıllardır gökyüzünü görmüyordum sanki. O anlatandı. Renkler vardı efendim. Bordo vardı, mavi vardı, kırmızı vardı. Artık her şey çok karanlık... Söyle , hangi şehre gidersem gideyim nasıl kaçayım zihnimden? Kaç el ateş etmeliyim zihnime ? Düşüncelerim.. O'nu nasıl durdurayım ? Sen benim Dünyama dokunamazsın efendim.. Henüz ben dahi onu başaramadım.

 Her neyse... Dediğim gibi yaşadığımızı hissetmek için oradan oraya sürüklendik.. Hikayeler dinledik mesela... Şehre hasattan sonra bir panayır gelmiş. Fakat eskiden daha  renkli olan her şey yerini eski püskü ve paslanmış demirlere bırakmış. Biz o cümbüşlü lunaparkın hikayelerini dinlerken Tanrılara küfrettik. Tanrıların insanlardan daha zavallı olduğunu öğrendik. Çocuklarınsa acımasız olduğunu. Güzel melez kadınların , ateşin kenarında bir kadeh viski ile bizim şarkılarımıza eşlik edişlerini dinledik. Yaşamı öğrenmem 12 senemi aldı efendim. Öldüm ve doğdum artık... Kimi zaman pasifiğin ortasında, kimi zaman üzerinde çıplak bedenlerin hüküm sürdüğü bir kara parçasında, her yerde onu aradım. Her mezarlığa baktım efendim. Kalbime de.  Ama dur... Yukarıda dev bir kulağı olsa da Tanrının beni duymaz, duyamaz. Ben yıllarca oradan oraya sürüklendim. Hiç şikayet etmedim.. Şarkılar söyledim hiç durmadan ama hiç konuşmadım. Konuşamadım. Elbet bir hikayem vardı. Elbet bende bekliyordum, gün gelir ve anlatırım diye.  Bende küçük bir çocuk iken ne yapacağımı bilmezdim. Cennet iyi insanların olduğu yer değil, iyi insanların gittiği yer zannederdim. Oysa şimdi keder içinde yattığım bu boktan kulübenin dışına cennet diyorlar. Bana bir tek öldüğümde anlayacağım gerçekleri tüm kurgusal dizeleri birbiri ardına sıralayarak okumamı emrediyorlar. Sen hiç kendi göz yaşını sildin mi efendim ? Kim büyüttü seni ? Onu hatırlar mısın ?  Nereden eminsin bu kadar yaşadığına.... Nasıl kanıtlayabilirsin bana? Ben bekleyenim efendim. Sadece bekleyen... Dünya üzerinde cambazlık yaptığım bir ip. Gün gelirde kayarsa adımlarım, işte o zaman yaşadığıma ikna olacağım. Yaşadığımı hissetmek için, oradan oraya... Sadece gidiyorum efendim... Adalet hor görür beni belki. Sorun değil... Gözleri gözlerimde tetiği çeksin diye bekliyorum. Bir varım bir yokum artık. Her yerde onu arıyorum efendim, her yılda, her anda, her uyuduğumda , her uyandığımda... Kahretsin... Hayal kurmayı bıraktım artık.. Artık düşünemiyorum. Ölmek için umudu kalmayan aşağılık bütün yaratıklara selam olsun. Benim kanatlarım yandı, sonra ruhum, sonra bedenim. Dayanmaya çalışıyorum. Tanrı dev bir kulağı olsa da yakarışlarımı duymayacak biliyorum. Tüm kutsal kitaplarda adem ilk günahı havvaya inanarak işlemiş olsa da neticesinde havvayı henüz kimse dinlememişti efendim. Şimdiyse artık ben anlatmaya başlıyorum...