Beni hep bu havalar huzursuz etmiştir Leyla. Çamurlu sular huzursuz etmiştir. Her yanım koca bir çukur. İçi çöp dolu koca bir çukur. 4 kat yükseklikten düşmesine rağmen paramparça olmayan bira şişeleri, damdan uçan yastık kılıfları. Beni hep bu havalar boğuyor Leyla. Mevsimler boğuyor bazen, saatler boğuyor, 97 yılından sonra bir daha asla kullanılmayan takvim yaprakları gibi hissediyorum. Her gün bir sayfası koparılan, sanki umut her sabah yeniden iyileştirir gibi ölü derileri, her gün, yeniden ve yeniden. Beni tekrar başlayamamak yoruyor Leyla. Ne kadar çok çabalarsam çabalayayım parça parça olmak yoruyor beni. Huzuru hissetmek için arabamı tam karşısına çektiğim sahiller yoruyor beni. Hep dalgalı, hep soğuk. Hep yalnız. Her gün biraz daha ölürken, gülmeye çalışmak yoruyor beni. Seni hatırlamaya çalışmak yoruyor beni Leyla. Ben kafesin kapısını açtıktan sonra kanat çırpmaya mahrum bıraktığım kuş yoruyor beni. Saliselik hatıralarla havada durmaya çalışan. Bencilliğim yoruyor anlayacağın. Ben kimseye öfkeli değilim. Hayattan ders çıkarmak istemiyorum, insanlardan ve bıraktıkları anılardan tecrübe edinmek istemiyorum. Dünyayı anlamak istemiyorum, galaksilerin sırlarını, bir tozdan ibaret olan hayat kırıntısını ölüm bir rüzgar gibi vurup uçurana kadar öğrenmek istemiyorum. Her şeyin bir anlamı olmamalı Leyla. Herkesin bir anlamı olmamalı. Her ihanet alınan derslerle ilgili olmamalı. İyiliğe açıldığını sandığımız her yol art niyet taşlarıyla dolu olmamalı. Aslında çok yorgunum Leyla. Uzun zamandır nasıl hissettiğimi bilmiyorum. İyi miyim değil miyim, neyim , ne için bu kadar satır inan bilmiyorum. Zihnimden Dünyaya açılan bir kapıdan yazıyorum sana artık. Bu yüzdendir hayal miyim gerçek mi, inan artık hiç duymuyorum. Bazen uzunca bir masada otururken ,kalabalığı dinlerken arkadaşlarımın omuzlarına atmak istiyorum kendimi. Alnımı bastırmak, anlatmak bazen ağlamak dahi istiyorum. Ama neyi fark ettim biliyor musun ben artık kimseye bir şey anlatamıyorum. Nasılsın sorusuna verilen bir cevap gibiyim. Sorgusuz, sualsiz, nedensiz, gerçeksiz bir yanıt gibiyim.
Anlayacağın beni hep bu havalar huzursuz etti Leyla. Sırf gitme diyemediğim için akıttığım göz yaşları kahretti beni. Güven kahretti, sevgi kahretti, nefret kahretti beni. İnsanın en büyük düşmanı olan şehvet kahretti beni. Beni bu hiç anlatamadığım karanlık kahretti. En çok bu acıttı canımı. Ben güneşe çevirmek için çabalarken çocukluğumu, güneşin bir kez olsun çehreme dönmeyen yörüngesi kahretti. O yörüngede kayboldum ben, oradayım yıllardır , oradaydım. Hep çabaladım Leyla. Hep anlatılacak bir hikayem olsun istedim, hep bana ait bir şarkı olsun istedim. Saçlarım sırma gibi olsun, ellerim yaralanmasın istedim. 97 yılından kalma bir takvim yaprağı gibi unuturken yılları, o yörünge en çok bana dönsün istedim. Hep istedim, istedim, istedim Leyla.
Günaydın kim bilir belki yazdığın her harf 97 yılından geliyor ruhuna.. "Nasılsın?" çok yormamali seni belki de belki de eksik olan şeylerini vereceğin cevap tamamlayacak..Mecnun leylasiz gene Mecnun olur onun aşkı Leyla'ya değil aşka aşık olmaktır... Sen aşka aşkı göremedin bu dünyada Manolya belki de körsun...Helen e aşık Paris gibi savaşları göze aldın aldin ama adı tarihte kalan Hector oldu.. Şehvet zeus'un günahı babasını kardeşleriyle hapis ettiğinde şehvet için prometheus ateşi insanlara getirdi..Bu kadar dik durma artık oturma zamanı o sahilde bakma gör duyma dinle koklama hisset...Bak Manolya Ocak geldi gene Paris'te ki o tren gene kalkıyor ama eski,paslı,soğuk,yetersiz ama ben hala aynı görüyorum umutsuzluk içinde sana kavuşmak için yaşıyorum..Merak etme artık kalın giyiniyorum.. Biliyorum hiç olmayacaktık Manolya ama sana aşık olmak bile aşktı.Bak güneş hala batıdan doğuyor uzun derin koyu bakışların artık daha anlamlı biliyorum , iz bırakmadan gitmek istemiyorsun hikayen olsun şarkın duyulsun...Manolya senin şarkın yaşadıkça sol yanımda atacak..izlersinse her bahar deldiginde pershopone için açan çiçeklerde...Ah be Manolya bekle güneş yeniden doğacak...
YanıtlaSil