Ah, bu ne adi Gerdün, üzerinde paramparça bitap kalır hissim, sessizim... Ben yaşamsızım, sana duyduğum sevgim dehr... Sen bana artık olsan da dehri, bak yine karşındayım. Adım, gölgem, kokum, kendimden eksiğim... 12 masumun katlini vacip görenin sağ koluyum. Duvarların, odaların , taş blokların arasından sızan çığlığım... Katlin yapıldığı ipin gölgesiyim. Bin bir bilmecem var devlet erkanına ihanet eden  adamın oğluyum. Binlerce suikastim, binlerce entrikam var. İstemezsem ölümü, azraili kandırırım... Ah... Bu ne acı Gerdün... Defterime yazar satırlarca, kelimeleri süslerim. Sen benim karşımda artık olmasan dahi mah-ru ben her karanlık çöktüğünde kafamı yukarı kaldırırım. Yüzüme yansır ışığın. Işığından ruhuma giren binlerce nota, binlerce öykü, binlerce şiir...Sana duyduğum sevginin üzerinden katliamlar geçer. Masumlar ölür. Kahramanlar kalleş olanlardır. Cesurlar hendeklere saklanırlar, çocuklar annelerinin eteklerinin altına.... Çok fazla sildim sol yanağımı. Acıdan çehreme dökülenlerdir bunlar. Çok anlattım sana kendimi, çok defa yazdım sildim, karaladım, yırttım, atamadım. Sesin titrerdi, sokaklara mevsimler yağardı, o mevsimlerin içinde zaman eğilir, bükülür, kırılır algılayabileceğin her yere cam kırıkları gibi saçılırdı. Üzerine bastığımda akan kanımdan , yaramdan sızandır bunlar. Ben zamansızım. Sen oğul, sen sevgili, sen yunusun varamadığı o dergahsın. Bakarsın ama göremezin, beni arar bulamazsın, kınından kan damlasa beni korkutamazsın...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

WALL/1840

  Çok zaman geçti. Eğildim,büküldüm, yürüdüm. Önce saatlerce Sonra günlerce  Bazen sustum, bazen 7 kat aşağı düştüm, 7 kattan bir safir oldum  7 zırh kuşandım  7 zindanda 7 dua ettim. İlk musevi nezdinde kabul gören. Önce özgürdüm, sonra halk oldum Toplum oldum, bir oldum, el oldum. Hiç oldum. Yok oldum. Doğdum. Ölüyorum. Balçıkla yıkandım,  Toroslarda çıplak ayakla yürüdüm. Kefene sarıldım, çul-u taktım. Çul oldum. Zaman oldum, hiç oldum. Milyonlarca yıl yaşadım. Yok oldum.  Tevfik’ten bir şiir gibi , öldüm, anladım, yaşadım ve yazdım.  Kederim, şikayetim, varım, vardım.  Yoldan geçene gideceğim yeri sordum . Uzaktım ama sana yakındım.  Kayboldum. Bütün şehirlerim yıkıldı, bütün surlara İbrahim’in adını yazdım. Bütün putlara isim verdim, emek verdim,kitap verdim. Ruh verdim.  Yetmedi. Can verdim. Yetmedi. Kan verdim.  Yetmedi. Milyonlarca hayat yaşadım. Dünya ilk doğduğunda rahmine ana dedim. Toprağa ata dedim.  Şişelerce içtim, ağladım. Sustukça konuştum. Yazdıkça pisleştim.  Derin o
Devamı

1058 -Dün- Hekate-

     Dünya üzerinde bütün öğrenilmiş çaresizliklerin temelinde yaşamaya duyulan gayret vardır. Daracık alanlarda nefes alma arzusuna adadığımız gayretimizin ufak bir kısmını özgür olmaya adamadığımız gibi çaresizliği bize öğretenlerin - öğretilerinden kendimizi sıyırmamaktayız. Hayat bütün dinamiği ile akıp gitmekte. Lakin ben başımın üzerinde betonda milyonlarca galaksinin ihtimalini kurmakta ve yitip gitme arzumu baskılayacak bir varlıkla karşılaşmak adına dua etmekteyim. Bütün zamanlarımı , yaşamlarımı avuçlarımın içine alamam sığdıramam belki fakat giderek dönüştüğüm ve ayrıştığım benliğim artık var olma hali için mücadele etmiyor.  Her şey aslında her şey demek değildir... Ve inanın sığınmak değildir sevgi, yok olmak halidir. Hiç olmak halidir. Kendinden çıkmak , kendini bulamamaktır. Izdıraptır. Milyonlarca olasılığın içinde kaybolmaktır. Bazı acıları baskılamak imkansızdır. Yaşadığımız her acı her hayal kırıklığı insanın şah et var ise ruhundan bir parça koparır.  Bizler o derin
Devamı

H-A-T-H-O-R

  Biz ancak uykusuz gecelerimizde bize bahşedilen rüyaları umutsuzluk zindanımızda izleriz. Böylelikle demir korkuluklarımızdan avuçlarımıza sadece ızdırap sığar. Gölgeler sığar. O gölgelerin arkasında dururuz hep. Hikayesi yarım kalanların ardından ıslatır menzilimizi şaraplar…. Ah…Duyuyor muyuz ? Binlerce şamdan kürek kemiklerimizden daha gürültülü kırılıyor sanki… Ciğerlerimize doluyor çocukluğumuz. Her bir sigara yakışımızda daha da zehirliyoruz. 4 odalı evlerin, loş mutfakların kirli koltukların üzerine devrili bedenlerimiz. Gözlerimiz kafeinin kahrından uyuyamıyor. Zihnimiz hep uyanık. Rüyalarda. Kabuslarda. Her defasında yükseklerden alçaklara çakılıyoruz. Sonra bir daha… Bir daha. Bizden alçak kalıyor bulutlar… Bu bile göğsümüzü kabartmıyor. Hayatımız, hikayemiz, defalarca vurulduğumuz yerden tekrar doğuşumuz gururlandırıyor bizi. Aptalca şiirlerde sırıtırken buluyoruz kendimizi. Sonra kadehler doluyor, kadehler hep boş kalıyor. Uyursam ölürüm değil, ölürsem uyurum diyoruz. Bu
Devamı