Karanlık bir dünyanın kemikleri arasına sıkışıp kaldı umutlarımız Algos. Bir avuç  hayat kırıklığı mı bizi biz yaptı. İnan, günler sadece geçip gidiyor.  Dev bir ekranın ardından başkalarının hayatlarını izleyen bir avuç aptal insanın arasındayım... Her gün onlarla yürüyor, oturuyor, yiyor, konuşuyor ve susuyorum Algos. Ne farkım kaldı? Çıktığım yolu unuttum, çıktığım yolda tepetaklak oldum. Enkazımın altından süzülen cümlelerdir bunlar. Uzun süredir nasılsın sorusuna verilebilecek bir cevabım yok. Seneler  önce okuduğum her şey artık daha anlamlı geliyor. Ama geçmişe dönebilseydim  oğuz atayla tanıştığımda kafama sıkardım Algos... 

Tasvir edeceksem şah-et ne hissettiğimi göğüs kafesimden, karın boşluğuma süzülen derin bir acı bu. Artık bedenimde, fiziksel olarak da çektiğim bir acıyla yaşıyorum. Senelerce beynimde bir deli ile yaşamış, onun kendini asmasını beklemişken şimdiyse ruhum gibi bedenimin her köşesinde de sancı hissediyorum. Kimseye kızgınlığım yok aslında Algos. En çok kendime kızıyorum. Görmediğim için, anlamayacak kadar ahmak ve kör olduğum için. Artık her şeyi biliyorum...Evet biz çiçeklerin öldüğünü gördük. Çavdar tarlalarını köylüler yağmaladı... Köylülerin evini ise Tanrı. Bulutlar birbirlerine değdi. Çıkan gürültüde her metrekaremize şimşekler düştü Algos. Ölmekten korktuk. Ama ben yaşamaktan daha çok korkuyorum artık. Hayatta olmaktan daha çok korkuyorum. Kimseye, kimseyi , kendimi ,zihnimi anlatamıyorum. Şişeler ile konuşuyorum, Parlak renkli, cam şişeler.... Avuçlarımın içinde paramparça yapıp dişlerimin arasında ezmek istediğim cam kırıkları ile konuşuyorum. Hayat, ölüm ve yaşamın arasında gülünç bir romandan ibaretken , ne başlangıcını hatırlıyor nede sonunu merak ediyorum. Yarıda kestiğim, kesip attığım her şey burada kafamın içinde. Bak yine gün batıyor. Ne kadar çok susturdum kendimi bilemezsin. Ne kadar çok çığlık atmak istediğimi , kendimi bu boşluktan aşağı atmamak için 3 cümlelik telkinleri saçma sapan kağıtlara yazıp neden hala def olup gitmediğimi, neden kalmam gerektiğini her gün batarken kendime tekrar ve tekrar hatırlatıyorum. Ettiğim mücadeleden yoruldum Algos. Dinlenmek istiyorum. Bir ağacın gölgesinde, savaşından uzak. Savaşımdan uzak. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

WALL/1840

  Çok zaman geçti. Eğildim,büküldüm, yürüdüm. Önce saatlerce Sonra günlerce  Bazen sustum, bazen 7 kat aşağı düştüm, 7 kattan bir safir oldum  7 zırh kuşandım  7 zindanda 7 dua ettim. İlk musevi nezdinde kabul gören. Önce özgürdüm, sonra halk oldum Toplum oldum, bir oldum, el oldum. Hiç oldum. Yok oldum. Doğdum. Ölüyorum. Balçıkla yıkandım,  Toroslarda çıplak ayakla yürüdüm. Kefene sarıldım, çul-u taktım. Çul oldum. Zaman oldum, hiç oldum. Milyonlarca yıl yaşadım. Yok oldum.  Tevfik’ten bir şiir gibi , öldüm, anladım, yaşadım ve yazdım.  Kederim, şikayetim, varım, vardım.  Yoldan geçene gideceğim yeri sordum . Uzaktım ama sana yakındım.  Kayboldum. Bütün şehirlerim yıkıldı, bütün surlara İbrahim’in adını yazdım. Bütün putlara isim verdim, emek verdim,kitap verdim. Ruh verdim.  Yetmedi. Can verdim. Yetmedi. Kan verdim.  Yetmedi. Milyonlarca hayat yaşadım. Dünya ilk doğduğunda rahmine ana dedim. Toprağa ata dedim.  Şişelerce içtim, ağladım. Sustukça konuştum. Yazdıkça pisleştim.  Derin o
Devamı

H-A-T-H-O-R

  Biz ancak uykusuz gecelerimizde bize bahşedilen rüyaları umutsuzluk zindanımızda izleriz. Böylelikle demir korkuluklarımızdan avuçlarımıza sadece ızdırap sığar. Gölgeler sığar. O gölgelerin arkasında dururuz hep. Hikayesi yarım kalanların ardından ıslatır menzilimizi şaraplar…. Ah…Duyuyor muyuz ? Binlerce şamdan kürek kemiklerimizden daha gürültülü kırılıyor sanki… Ciğerlerimize doluyor çocukluğumuz. Her bir sigara yakışımızda daha da zehirliyoruz. 4 odalı evlerin, loş mutfakların kirli koltukların üzerine devrili bedenlerimiz. Gözlerimiz kafeinin kahrından uyuyamıyor. Zihnimiz hep uyanık. Rüyalarda. Kabuslarda. Her defasında yükseklerden alçaklara çakılıyoruz. Sonra bir daha… Bir daha. Bizden alçak kalıyor bulutlar… Bu bile göğsümüzü kabartmıyor. Hayatımız, hikayemiz, defalarca vurulduğumuz yerden tekrar doğuşumuz gururlandırıyor bizi. Aptalca şiirlerde sırıtırken buluyoruz kendimizi. Sonra kadehler doluyor, kadehler hep boş kalıyor. Uyursam ölürüm değil, ölürsem uyurum diyoruz. Bu
Devamı

1058 -Dün- Hekate-

     Dünya üzerinde bütün öğrenilmiş çaresizliklerin temelinde yaşamaya duyulan gayret vardır. Daracık alanlarda nefes alma arzusuna adadığımız gayretimizin ufak bir kısmını özgür olmaya adamadığımız gibi çaresizliği bize öğretenlerin - öğretilerinden kendimizi sıyırmamaktayız. Hayat bütün dinamiği ile akıp gitmekte. Lakin ben başımın üzerinde betonda milyonlarca galaksinin ihtimalini kurmakta ve yitip gitme arzumu baskılayacak bir varlıkla karşılaşmak adına dua etmekteyim. Bütün zamanlarımı , yaşamlarımı avuçlarımın içine alamam sığdıramam belki fakat giderek dönüştüğüm ve ayrıştığım benliğim artık var olma hali için mücadele etmiyor.  Her şey aslında her şey demek değildir... Ve inanın sığınmak değildir sevgi, yok olmak halidir. Hiç olmak halidir. Kendinden çıkmak , kendini bulamamaktır. Izdıraptır. Milyonlarca olasılığın içinde kaybolmaktır. Bazı acıları baskılamak imkansızdır. Yaşadığımız her acı her hayal kırıklığı insanın şah et var ise ruhundan bir parça koparır.  Bizler o derin
Devamı