SUR

 

     Anka'nın kanadındayım ve korkuyu öğreniyorum.

    Anka'nın kanadındayım, doğdum ölmeyi bekliyorum.

    Anka'nın kanadındayım, o kadar uzağa gidemem,

    Düşüyorum, kayıyorum ellerimde tek bir tüy yok,

    Düşüyorum, uçuyorum zihin salıncağımdan,

    

   Neden yeryüzü Yaşamın yüzü?

   Yeryüzü onun yüzüydü oysa  anımsıyorum.

   Lakin korkuyorum çünkü Anka'nın kanadındayım düşüyorum.

 Giderek soğuyor hava. Aldırış etmiyorum. Zira ertelenmiş mevsimleri tekrar, tekrar ve tekrar yaşıyorum. Ankaradayım. Elimde eski püskü siyah deri kaplanmış bir defter. İçinde bir not. Kendime verdiğim sözleri tutuyorum. Bilmediğim bir şehirde ezberlediğim sokaklar var. Beynimde tek bir şarkı dönüp duruyor. Hep aynı ritim. Evet beynimde bir yırtık var. Şarkının adı sır, Oshonun söylediği türden değil. Bu defa farklı. Farklı bir şarkı. Yürüyorum. 12 saattir uyumuyorum. En son ne zaman uyandığımı hatırlayamıyorum. Yağmur yağıyor, adımlarım hızlanıyor. Kimsenin oturmadığı o kafede defterimi aralıyorum. Yazıyor, yırtıyor ve tekrar karalıyorum. Hissetmiyorum. Zamanı, anı, anın içinde kalan beni, seni. ''O'' kızıyor bana. ''O'nu dahi unutuyorum çünkü. Ellerimi göğe kaldıramayacak kadar büyük bir kibrin pençesine düşmekteyim. Popüler bir kitapçıdayım Ellerimin arasındaki kitabı ilk cümlesini okuyarak anlayacağımı düşündüğüm büyük bir yanılgıdayım. Satırları okumadan geçiyorum. Nasıl olsa tüm hikayeyi anlıyorum. Ve evet asansör 7. katta durdu ve  evet o hikaye böyle başlıyordu. Yağmur daha çok hızlanmadan gitmem lazım biliyorum. Anka'nın kanadındayım. Uzaklaşabilirim ama kaçamam. Kaybolabilirim ama yok olamam. Beni zincirlerlerse şah-et demirler paslanır lakin ben ağlayamam. Bağıramam. Gideceğim , gitmem gerekiyor fakat nereye? Kime? Kimseye ait olmadım, nedenini uzun uzun anlatırdım da zaten bilmenden korkarım. Bak bana, gözlerime iyi bak gölgesini göreceksin Anka'nın. Kanatlarındaki çırpınışlarımı göreceksin. Düşmekteyim. Yerin 7 kat altında beşeri ruhuma keder verecek olan o hikayeyi dinlemekteyim. Korkuyorum Algos. Anlamıyorsun değil mi. Komik, eğer ben seni, sen beni anlasaydın ayıklardım o zaman bütün hikayeyi. Ben Anka'nın kanadındayım. Üflesem bulurum seni. Üflesem düşerim gökyüzünden. Ellerimde bir tüy dahi tutamadan çakılırım. Ama sen beni bulamazsın Algos. Hiç denemedin. Hiç gelmedin. Hiç çağırmadın. Adımla seslensen duyardım.  Ama sen kitabın kapağını aralamadın, sondan başladın okumaya Algos. Oysa sır burada. Güneşte. ''O''nda. Yanılgı, illüzyon, tıpkı bileklerimde yazanlar gibi. Eğer saçlarımı okşasaydın unutmazdım seni Algos. Hiç bir şeyi unutmam. Bu yüzden hiç bir kapıyı kilitlemem. Anahtarı yüreğimde saklıdır, yüreğim  ne beyazdan ak, ne geceden karadır. Yüreğime gelseydin adımını duyardım Algos. Basamaksız, taşsız, çukursuz, çetrefilsiz, motifsiz bir anahtar. Neyse, çok konuştum yine. Hava kararıyor. Gitmem gerekiyor biliyorum. Çok fazla kalamam zaten, eninde sonunda düşeceğim çünkü. Anka bile taşıyamayacak beni, o bile atacak sırtından. O bile koruyamaz beni Algos. Eninde sonunda  üşüyeceğim. Sepya dokulu günlerdeki gibi bir rüzgar esecek ve dalından çığlık çığlığa düşen bir yaprak gibi kuruyup tabanların altında parçalanacağım. Sorun değil Algos. Burada olmayı ben seçtim. Sen yine de beni bulmak istiyorsan gözlerime bak. O zaman Anka'nın kanatlarını göreceksin. Kanatlardaki beni, bendeki seni.