2113

 

 

 Ruha sarmaşık dolayan sevdanın yeşilidir. Sevda olmasa ruh tıpkı ozanının bile terk ettiği halkın şehridir. Halk artık övüneceği ozanını yitirmiş, ozan bir elinde defteri, diğer elinde nefreti, ayakları yara, yolları ıssız ama bir yemin etmiştir. Adına sır diyip zihnine hapsetmiştir. Geri dönmemek için günlerce yürüyüp durur. O kadar çok yürür ki mesafeler büyür artık. O kadar çok yürür ki ayakları yara oldukça, yolda gördüğü bütün zulmü satırlara yazdıkça halkından daha çok nefret eder. Halk, kibirdir. Korkudur. Sırtına saplanan bıçağın kime ait olduğunu bilip susandır.  Dervişini kapı dışarı edendir. Dergahını yakandır, kutsalına ihanet edendir halk. Ozanı yaratmış ve ozanına ihanet etmiştir. Günler, günlere ay güneşe, yıkım karanlığa, mavi griye dönene kadar yürüyecektir ozan. Gök varsa umut vardır, sırtında yükü olan karıncanın gözündeki yaş kadar, ozanın gönlünde kibir vardır. Ahr-i ömür de bir gün yel olur tükenir elbet, fakat o güne dek ozan hep çölde yürür. Bir gün ıssızda  bir  meşe ağacı görür. Yüreği tutuşur, ellerini hisseder, nefesini hisseder, mevsimleri hisseder. Yaralıdır adımları ama hızlanır koşar. Altında durur, meşenin, gölgesine sığınır. Bir eline alır sarığını, çıkarır ceplerinden mendili önce yaralarını siler sonra terini... Ansızın Deva belirir yanında. Yüzünde maskesi, maskenin ardından gelen iç sesi... Bir matarada su uzatır. Ozan bunu asla unutmayacaktır çünkü dudakları susuzluktan parçalanmıştır. Devaya döner. Deva konuşmaz. Ruhu 3 parçaya bölünmüştür adeta. Biri ağacın kendisindedir, biri suda, biri  toprakta... Biri dudaklarını ıslatmıştır ozanın, biri gölge olmuştur, biride tabanlarını paramparça etmiştir... Ya unutur yaralarını, sarar tabanlarını gölgeye şükreder, ya kanayan yaralarına bakıp Deva'yı reddeder. Sır burada unutulur. Akıl devreye girer, zihin duvarlarını kaldırır ve en sonunda beden hükümsüzleşip ruh O'na bağlanır. Deva ellerini uzatır ozan benliğini. 

Hikaye böyle başlar.